Główną granią Tatr

---

   Wyjazd w Tatry dość długo był przekładany najpierw ze względu na oczekiwanie na obronę pracy dyplomowej, potem jak to w lipcu często bywa ze względu na pogodę. Zaczeły się lipcowo deszczowe dni, do tego stopnia że w górskie rzeki i strumienie wyrządziły nieźle zniszczeń. Gdyby to talej się ciągło nieprędko bym wybrał się w wymarzone Tatry. Na poprawę pogody czekałem już dość blisko Tatr bo w Rabce. No i przyszedł przełom, wypogodziło się więc następnego dnia wyjazd do Zakopanego...

Niedługo postaram się dodać mapkę całej trasy.

Pierwszy dzień

---

Chabówka -> Zakopane -> Dolina Chochołowska -> Grześ

   Przed południem wyjazd z Chabówki . Niestety nie tylko ja postanowiłem się tego dnia wybrać do Zakopanego więć pociąg osobowy jadący tam z Krakowa był totalnie zapełniony jak rzadko to bywa. Pozostało tylko miejsce stojące przy kibelku :] Na szczęście była to krótka podróż. W zakopanym już czeka Łukasz, mają do nas dołączyć jeszcze dwie osoby, Gosia & Łukasz. Gdy docierają busem udajemy się na miejsce naszego startu. Pierwszego dnia w planach mamy tylko by dotrzeć do schroniska, ale w sumie jeszcze jest trochę czasu i szkoda przy takiej świetnej pogodzie siedzieć w schronisku więc idziemy jeszcze na lekko już spacerem na Grzesia . Z doliny chochołowskiej na Grzesia prowadzi żółty szlak. Po drodze spotykamy nowe znaki na nowo otwarty szlak na Bobrowiecką przełęcz więc trasa ulega zmianie i idziemy na przełęcz. Na miejscu kuszące widoki w kierunku Bobrowca, niestety dalej stoi tablica z informacją o zakmnięciu szlaku, w końcu minęły dopiero dwa dni od sporych opadów które pod tatrami zrobiły trochę zniszczeń. Dalej na Grzesia postanawiamy iść już niebieskim szlakiem, z początku nawet nie zauważyłem oznaczeń. Może dlatego że jest zamknięty ale o tym doczytałem dopiero teraz już po powrocie. A w sumie ciekawy szlak, trochę zarośnięty ale według mnie ciekawszy od żółtego. Jest stromy ale to dobrze bo przynajmniej coś się dzieje bo nielubię monotonnych długich podejść przez las. Na Grzesiu podziwianie widoków, zdjęcia. Już możemy zobaczyć mniej więcej jaka trasa nas czeka na następny dzień.
   Po powrocie do schroniska, kolacja, piwko i prysznic :-) Co mnie tam zaskoczyło, to że tak szybko schronisko zamarło. Było może po 21 gdy już pustawo się zrobiło, nieliczni tylko się jeszcze gdzieś kręcili a reszta, przynajmniej w nawszym wieloosobowym pokoju już położyła się spać. W sumie może część z tych osób ma na jutro poważne plany i chce tak jak my dość wcześnie wstać.

Drugi dzień

---

Chochołowska Polana -> Wyżnia Chochołowska Dolina -> Rakoń -> Wołowiec -> Jarząbczy Wierch -> 
 -> Kończysty Wierch -> Starorobociański Wierch -> Ornak -> Iwaniacka Przełęcz -> Hala Ornak

Numeracja szlaków według przewodnika J. Nyki

   Plan był taki by wstać o 4:30, budzik zadzwonił, ale o tej porze inaczej to wyglądało niż wieczorem się planowało i dopiero o 5 wstaliśmy. Snu też chyba każdy z nas miał niewiele, bo poprzedniego dnia nie mieliśmy, czym się zmęczyć a że dość wcześnie się położyliśmy skutek tego był taki, że zasnąć nie mogłem. Do tego jeszcze doszli chrapacze i jakaś para, która późno w nocy sobie przypomniała o śnie:] No, ale jakoś zleciała nocka. Byłem nastawiony, że nie tylko my tak wcześnie wstaniemy skoro tak "schronisko" poszło wcześnie spać a wyszło na to, że praktycznie tylko my tak wstaliśmy. Na szczęście w kuchni w schronisku na Polanie Chochołowskiej są elektryczne czajniki, więc nie ma potrzeby czekania jak w niektórych schroniskach na wydanie wrzątku. Śniadanie nie było jakieś wielkie, bo o tej porze i tak ciężko coś więcej zjeść. Jeszcze tylko herbata do termosu i już niedługo wychodzimy. O tej porze bardzo przyjemnie chodzi się po tatrach w letnie dni, powietrze jeszcze chłodne sprawia, że można utrzymać dość dobre tempo na szlaku.
   Ponieważ już poprzedniego dnia wyszliśmy nadprogramowo na Grzesia, więc dzisiejszego dnia zaczynamy od dalszej części głównej grani tatr. Idziemy zielonym szlakiem, który prowadzi przez Dolinę Chochołowską Wyżnią na Rakoń. Po drodze jest okazja do napełnienia butelek zimną wodą z wypływającego źródełka. W kamienistej części kotliny spotykamy świstaka:) właściwie to niespecjalnie się nami przejął, gdzieś tam w kierunku grani czegoś wypatrywał nami w ogóle nie przejmując się. Mimo wczesnej pory, słońce przy wysiłku związanym z coraz stromszym szlakiem coraz bardziej dawało się we znaki. Niebo w większej części było bezchmurne i zapowiadał się bardzo gorący dzień na dole. Na szczęście w Tatrach nie odczuwa się tego tak bardzo będąc wyżej.
   Po dojściu do grani postanawiamy jeszcze odwiedzić bliski szczyt Rakoń , więc plecaki zostawiamy w miejscu gdzie szlaki się rozdzielają (Wołowiec/Rakoń). Szybki spacer na Rakoń i powrót w kierunku Wołowca. Po ściągnięciu plecaków tak lekko się chodzi, ale niedługo znowu przyjdzie dźwigać ciężary i to wszystko na własne życzenie :] Szlak na Wołowiec w wyższej części prowadzi kamienistymi zakosami. Do tej pory na szlakach totalne pustki, każdy szlak, który był w zasięgu wzroku zupełnie pusty i właśnie przez to tak bardzo mi się ten rejon podoba. Dopiero po wyjściu na Wołowiec widać było jakąś grupkę idącą od Rakonia. Na szczycie krótki odpoczynek, oczywiście panorama 360stopni. Niedługo dochodzi wcześniej wspomniana grupa. Okazało się, że to Słowacy wybierający się gdzieś w kierunku Rohacza Ostrego .



Na szczycie można odczuć chłodny oddech Tatrzański, wystarczy się na chwilę zatrzymać i już konieczne jest ubranie czegoś ciepłego. A tam gdzieś w dole ludziska się smażą na Krupówkach w 30 stopniowym upale :-) Ze szczytu widać większą część naszej dzisiejszej zaplanowanej trasy i jest tego trochę. Na mapie to zawsze tak pięknie wygląda a w terenie już mniej. Zainteresował mnie rejon Rohaczy , rzadko wspominany w relacjach i forach a wyglądający bardzo ciekawie. Może przy którymś kolejnym wypadzie w Tatry uda się tam wybrać szczególnie, że jest tam dość spokojnie. Nie to co ciągle zawalona maniakami wrażeń Orla Perć . Właśnie ten spokój i to, że chodzą tam przeważnie osoby, które lubią samo chodzenie po górach, nie dla sławy ani zdobytych wysokości jest plusem tej części Tatr.
   Czas ruszyć dalej. Teraz granią schodzimy do Dziurawej Przełęczy, po prawej stronie piękny widok na Jamnicką Dolinę  oraz Rohacze .  Szczyt Łopaty  szlak omija trawersem po południowo-zachodnim stoku. Niedaleko za tym miejscem zatrzymujemy się by coś zjeść a następnie trochę odpocząć i nacieszyć się widokami, ponieważ przy schodzeniu szczególnie z ciężkim plecakiem ważniejsze jest to by patrzyć gdzie stawia się każdy kolejny krok. Na jedzeniu i potem wylegiwaniu się na trawiastym zboczu schodzi niecała godzina. Czas szybko mija przy takiej panoramie. Po odpoczynku dalej schodzenie granią do Niskiej Przełęczy. Zaczynam powoli odczuwać, że coś za bardzo prawy but obciera mi piętę, ale niespecjalnie chce mi się zatrzymywać by sprawdzić jak tam stan stopy. Od przełęczy zaczyna się podejście na Jarząbczy Wierch. Wolę już takie podejścia bo długie schodzenie jest chyba jeszcze bardziej męczące do tego wymaga większego skupienia by nie zaliczyć jazdy z plecakiem po kamieniach :-]
Z miejsca, w którym szlak rozdziela się wychodzę jeszcze sam na właściwy wierzchołek Jarząbczego Wierchu  by zrobić panoramę 360.



Dopiero w rejonie Jarząbczego Wierchu pojawiają się pierwsze osoby spotkane na szlaku. My schodzimy do Jarząbczej Przełęczy. Jest już trochę więcej chmur, ale na szczęście niegroźnych więc pogoda cały czas nam dopisuje. Przy schodzeniu piękny widok na Zadnią Dolinę Raczkową . Bardzo spodobała mi się ta dolina, ma swój klimat. Po obu stronach sprawiające wrażenie symetrii szczyty Raczkowej Czuby i Starorobociańskiego Wierchu.
Na szczycie Starorobociańskiego Wierchu krótki odpoczynek, kolejna panorama. Tutaj już trochę więcej turystów.



Ze szczytu kusi szlak prowadzący na Błyszcz , jednak było by to już zbyt wiele na jeden dzień. Więc i ten szczyt pozostaje na przyszłościowe plany.
Schodzimy do Siwej Przełęczy i dalej przez Ornak. W rejonie Ornaczańskiej Przełęczy postanawiamy spróbować skrótu omijającego niby Ornak. Niestety później okazuje się, że jak to bywa skrót okazał się o wiele dłuższy i cięższy. To jest jakaś stara ścieżka prowadząca zboczami Szerokiego Upłazu. Z początku jest w miarę dobrze. Później jednak skrót staje się coraz bardziej uciążliwy. Kulminacja następuje, gdy dochodzimy do kosówki. Tutaj zaczyna się przedzieranie przez zaczepiającą się o wszystko i drapiącą kosówką. Gdzieniegdzie ścieżka jest tak gęsto zarośnięta krzakami, że konieczne jest ściąganie i przerzucanie plecaka by przedostać się kawałek dalej w gęstwinie.
Po długich walkach i z podrapanymi nogami dotarliśmy do szlaku schodzącego zakosami stromym zboczem do Doliny Iwaniackiej. Poza paroma osobami opalającymi się w Dolinie było znowu pustawo na szlaku. Zejście do Hali Ornak stawało się coraz bardziej nużące i monotonne. Zmęczenie sprawiło, że już przestałem doceniać uroki tatrzańskiej przyrody. Chciałem jak najszybciej znaleźć się w schronisku. Po ogromnej nieskończonej ilości kroków w końcu Hala Ornak i niedługo schronisko na Hali Ornak. Udaje nam się zalokować w 4-osobowym pokoju. Jeszcze tylko wystanie kolejki do prysznica, kolacja i w końcu wymarzone łóżko i odpoczynek. Każdego z nas porządnie suszyło po tym dniu, więc pełen termos herbaty na noc był dobrym pomysłem.

Trzeci dzień

---

Hala Ornak -> Tomanowa Dolina -> Ciemniak -> Krzesanica -> Małołączniak -> Kondracka Kopa -> 
 -> Goryczkowa Czuba -> Kasprowy Wierch -> Hala Gąsienicowa -> Pole namiotowe PZA

   Poprzedniego dnia wieczorem ustaliliśmy że tego dnia możemy późnej wstać. Szlak w sumie jest krótszy więc tym razem można się wyspać porządnie. Śniadanie, pakowanie,pamiątkowe zdjęcie przed schroniskiem i już jesteśmy gotowi do następnej tatrzańskiej trasy. Wychodzimy po 9, trochę czuje się trasę z wczorajszego dnia. Z początku przez Tomanową Dolinę  idzie się trochę nudnawo. Krajobraz urozmajca jedynie przecinający co jakiś czas szlak Tomanowy Potok. Jednak już z Wyżniej z Wyżniej Tomanowej Polany możnna podziwiać piękną panoramę w kierunku zachodnim. Widać głównie ostatni etap wczorajszego dnia: Starorobociański Wierch - Ornak - Iwaniacka Dolina. W kierunku południowo-wschodnim wysoko Tomanowe Rzędy. Z perspektywy doliny w Tatrach często wydaje się że szlak biegnący w tamtych okolicah jest o wiele stromszy i przepaścisty niż to jest w rzeczywistości. W kazdym razie zapowaida się ciekawa trasa z piękną panoramą na zachód.
   Za Tomanową Polaną szlak skręca na południe, w tym miejscu znajduje się również szlak na niedaleką Tomanową Przełęcz ale to już zostanie może na przyszły rok. Tutaj już podejście jest stromsze a przy przekraczaniu Czerwonego Żlebu  otwiera się panorama w kierunku zachodnim. Niewiele dalej robimy przerwę by coś zjeść, chwilę odpocząć i też na spokojnie obejrzeć panoramę. Tego dnia jest już dość gorąco więc przy pierwszym napotkanym żródełku(gdzieś w rejonie Karczmiska) napełniamy wodą butelki. Tutaj przynajmniej mamy pewność że nikt nie zanieczyścił wody którą nabieramy i do tego niska temperatura wody jak by tyle co wyjęta z lodówki. Jedyne co to żałuję, że nie zabrałem czegoś do rozpuszczania w wodzie, co nadało by jej smak. Picie cały dzień samej wody jak dla mnie jest w pewnym momencie już niewystarczające. Dobrze jest jednak co jakiś napić się czegoś co ma smak i jest choć trochę słodkie, nawet jeśli to sama chemia. Na szczęście jeszcze mam butelkę Powerade, niestety na zbyt długo niewystarczy. Idąc dalej i coraz wyżej panorama Zachodnich Tatr staje się coraz ciekawesza. Rejon Wysokiej Turni wraz ze stromymi trawiasymi zboczami przypomina mi ujęcią ze starego polskiego serialu - "Janosika". Chetnię bym się tam zeszło i posiedziało trochę w tak pięknym miejscu, niestety legalnie tego niemożna zrobić. Takie przepisy Parku Tatrzańskiego. Z drugiej strony gdyby nie istniały to Tatry szybko by zostały zadeptane i zdrewastowane.
Jeszcze trochę podejścia i już jesteśmy przy Chudej Przełączce , a z niej przez Twardy Grzbiet na Ciemniak. Przekroczenie tej przełęczy było przekroczeniem jakieś granicy. Do tej pory byliśmy na odludnych szlakach, poza jedną parą spotkaną w drodze nikogo zupełnie niebyło na szlaku. W tej zaś części Tatr względem wczesniejszych szlaków wręcz tłumy szły. Przed szczytem Ciemniaka, krótka przerwa by coś szybko zjeść energetycznego i zrobić zdjęcia. Z tego miejsca świetnie widać pionową jak by odciętą nożem z góry skalistą północną ścianę Krzesanicy. I właśnie na Krzesanicy postanawiamy zrobić dłuższy odpoczynek, zjeść coś, trochę poleżeć. Korzystając z dłuższej przerwy postanawiam zrobić panoramę 360. A widok jest naprawdę świetny. Od sporej część zachodnich tatr aż o sporą panoramę wschodniej wysokiej części Tatr.



   Dalej idziemy przez Małołączniak i Kondracką Kopę. W tym rejonie ciekawy i odmienny widok na Giewont oglądany przeważnie od tej charakterystycznej strony. Szczególnie w otoczeniu Wielkiej Turni i Mnichowych Turni prezentuje się bardzo ciekawie. Na Kondrackiej Kopie już ogrom spacerowiczów, więc szybko z tamtąd uciekamy :-)Tego dnia juz trochę brakuje mi tego spokoju na szlaku, który panował na trasie poprzedniego dnia. Do tego jakoś tak blisko widokami Zakopanego, od którego chciało by się być jak najdalej. Na szczęście gdzieś w rejonie Suchych Czub znikają te niechciane widoki, ponieważ od tąd szlak przeważnie prowadzi prawą stroną grani(idąc w kierunku Kasprowego Wierchu), a więc i widoki przeważają w kierunkach wschód, południe i zachód. Z prawej strony towarzyszy nam widok długiej Cichej Doliny sprawiającej wrażenie opustoszałej i możliwe, że tak właśnie było. W rejonie Suchych Czub ciekawe urozmajcenie, krótki fragment bardziej stromej skałki na której trzeba się kawałek wspiąć. Za Goryczkową Czubą widok w kierunku zachodnim z ciekawą kompozycja Jaworowych Skałek, Przełęczy Tomanowej i szczytów Czerwonych Wierchów. Przy takich widokach trasa do Kasprowego Wierchu szybko zleciała. Niestety sam szczyt Kasprowego w sezonie to nic przyjemnego. Niesamowicie długie kolejki osób czekających na możliwość zjechania kolejką linową do Kuźnic. Już wolałbym zejść szlakiem i choćby ostatkiem sił, niż czekać 1-2 godziny w kolejce. Masakra, podziwiam za wytrwałość czekających :-) Na Kasprowym którki odpoczynek z widokiem na Tatry Wysokie. Postanowiłem kupić jakiś niezdrowy chemiczny słodki napój bo już mam totalnie dość picia samej wody. Czas uciekać z tego "mrowiska". Zejście do Hali Gąsienicowej wydawało mi się bez końca, ze względu już na zmęczenie jak i obtarcia stopy z poprzedniego dnia.
   Po nieskonczonej ilości schodków docieramy w rejon schroniska na Hali Gąsienicowej. Dzięki wcześniejsym rozmowom tel. Łukasza wiemy, że niemamy żadnych szans na nocleg w Murowańcu. Na szczęście okazało się, że są wolne miejsca w bazie namiotowej PZA. Gsdyby to nie wyszło to chyba spałbym na ławce przed Murowańcem bo już naprawdę niechciało mi się więcej schodzić. Jeszcze kawałek kamienistą drogą i jesteśmy na miejscu. Trochę trzeba poczekać na osoby zarządzające polem namiotowym. Gdy już wszystko załatwione i nocleg jest zapewniony możemy iśc na lekko do Murowańca na piwko i coś ciepłego zjeść. W schronisku tłoczno. Słychać pełno wspomnień ze szlaków. Poznajemy parę, która tego dnia plątała się gdzieś po Orlej Perci. Czas szybko leci przy piwku. Trzeba wracać i tutaj okazuje się, że nikt z nas nie zabrał z plecaków żadnego źródła światła. Więc powrót na pole namiotowe przy świetle jednego z telefonów komórkowych, który najmocniej świecił :-)
Na miejscu czas na prysznic i to jaki. Nie ma lekko, ponieważ trzeba sobie zagrzać na palnikach gazowych w dużych czajnikach wodę potrzebną do zatankowania prysznica. Sam prysznic dosć ciekawej konstrukcji - drewniana chatka przypominająca kibelek z dnem od prysznica i kamieniami masującymi stopy :-) A u góry wiaderko zawieszone na taśmie z wężem :)Do wiaderka trzeba nalać wcześniej zagrzanej wody wymieszanej z lodowatą wodą z ujęcia potoku Suchej Wody(chyba??). Teraz jeszcze trzeba tylko obliczyć czas na prysznic tak by nie zabrakło wody do spłukania :-)Na szczęście niebrakło. Niestety w momemcie gdy ciepła woda przestaje płynąć, w drewnianej chatce o tej porze momentalnie robi się lodowato. Ekspresowe ubieranie, szybki biek do namiotu i wymarzony sen.

Czwarty dzień

---

Pole namiotowe PZA -> Hala Gąsienicowa -> Skupniów Upłaz -> Zakopane -> ...

   A czwartego dnia turysta postanowił odpocząć :-) Jednak te 2 dni z bardzo ciężkimi plecakami dały się we znaki a w sumie w okolicy była tylko orla perć na co nie byłem gotowy pod względem posiadania jakiegoś mniejszego plecaka jak i kondycyjnie. Do tego pogoda się znacznie zmieniła, nad tatrami wysokimi zawisły ciężkie i groźnie wyglądające chmury co dodatkowo przyczyniło się do zakończenia wędrówek po tatrach. Bardzo ciężko było wracać... te trzy dni wędrówek po Tatrach zleciały tak szybko.
Mam nadzieje jeszcze wrócić w tamte rejony Tatry, może tym razem po stronie Słowackiej. Wycieczka była bardzo udana i pomimo, że nieduało się zrealizować wszystkich założen trasy to i tak zobaczyłem wiele i udało się przejść kawałek tatr. No i te niezapomniane widoki...
Do następnej wyprawy ;-)